Grootouders

Je hoort er weinig over. Het is een verborgen probleem: grootouders die hun kleinkinderen
niet kunnen of mogen zien.

Voor de opa’s en oma’s zelf is het een schrijnend probleem, moeilijk om mee om te gaan.
Maar het is zeker ook moeilijk voor de kleinkinderen omdat hen contact wordt onthouden,
ze kunnen geen moeilijke en mooie ervaringen met hun grootouders uitwisselen. Het leven
van deze grootouders wordt bepaald door het niet-zien van de kleinkinderen.

Grootouders die met hetzelfde probleem worstelen, hebben elkaar gevonden in deze
zelfhulpgroep. Zij praten samen. Over het verdriet, over het gebrek aan contact. Sommige
grootouders zien hun kleinkinderen wel. Op het schoolplein of op straat. Maar ze hebben
geen contact, ze kunnen niet met elkaar praten. De zelfhulpgroep geeft steun en advies.
Ervaring wordt gedeeld, problemen worden besproken. Het helpt als je als opa of oma ziet:
“Ik ben niet de enige, hier zit een hele groep mensen die hetzelfde is overkomen.”

Je leert van elkaar om met het probleem om te gaan en je leert dat je recht hebt op
een eigen leven. Praten met mensen die hetzelfde meemaken kan enorm opluchten.